Wieś położona na południowo-wschodnim skraju gminy Stary Zamość, w obrębie Działów Grabowieckich. Miejscowość powstała zapewne w końcu XVIII wieku, w dobrach Ordynacji Zamojskiej. Pierwszy raz wieś pojawiła się na mapie Mulera i Benedictiego w 1803 roku. W 1827 roku notowana była w powiecie zamojskim i parafii Szczebrzeszyn. Liczyła wówczas 31 domów i 228 mieszkańców. W 1 poł. XIX wieku były tu dwie karczmy, z których jedna uzyskała, a druga nie uzyskała w 1845 roku patent na dalszy handel alkoholem. Wówczas wieś należała do ordynackiej gminy Stary Zamość (DzUGL, 1845 r., s. 688 i 691). Pod koniec XIX wieku było tu 48 domów i 367 mieszkańców, w tym 207 katolików i 160 prawosławnych oraz 556 mórg ziemi (SGKP, wypisy, s.230). Według spisu z 1921 roku Majdan Sitaniecki liczył 93 domy i 591 mieszkanców, wyłącznie Polaków (Skorowidz..., t. IV, s. 126). W kwietniu 1943 roku we wsi rozkwaterował 400-osobowy oddział partyzancki. Niemcy zlokalizowali go i skierowali tam 4 bombowce, które obrzuciły wieś bombami. Wybuchł wówczas pożar, który strawił 36 gospodarstw (M. Skiba 1996, s. 113). W 1947 roku wieś liczyła 611,4 ha ziemi oraz 571 mieszkańców (S. Zgrzywa 1964, s. 7).

Wieś położona na zachodnim skraju gminy Stary Zamość, na pograniczu Padołu Zamojskiego i Działów Grabowieckich. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1827 roku, kiedy była w powiecie zamojskim oraz parafii Stary Zamość. Liczyła wtedy 17 domów i 57 mieszkańców (Tabella...,t. II, s. 49). Wieś powstała zapewne pod koniec XVIII lub na początku XIX weiku, na terenie majątku Ruskie Piaski, wówczas w posiadaniu Józefa Puchały, senatora i kasztelana Królestwa Polskiego, żonatego z Antoniną Suchodolską. Po jego śmierci w 1822 roku dobra złożone z Ruskich Piask, Nowej Wsi i Wólki Nieliskiej przejął syn Tomasz Puchała, były porucznik wojsk polskich. Nowy właściciel mieszkał jednak w Kątach, natomiast dobra Ruskie Piaski wydzierżawił Rakowskiemu. W 1853 roku posiadłość, w związku z jej zadłużeniem, została wystawiona na licytację i kupili ją Marianna i Barthold Mannowie. W 1860 roku ich właścicielem został Władysław Wyżga, a w 1873 roku Aleksander Józefowicz (M. Kseniak 1979 f, s. 2-3).W 1885 roku folwark Nowa Wieś należał do dóbr Ruskie Piaski. Wieś liczyła wtedy 12 domów i 104 mieszkańców-katolików oraz 116 mórg ziemi (SGKP, wypisy, s. 261). Aleksander Józefowicz w 1901 roku sprzedał Ruskie Piaski wraz z Nową Wsią Adamowi Gasztoldowi Bukrabie, który gospodarował w majątku do swej śmierci w 1937 roku. Następnie dobra odziedziczył jego syn Stanisław Bukraba, major III pułku Szwoleżerów Suwalskich i był ich właścicielem do reformy rolnej w 1944 roku (M. Kseniak 1979 f, s. 3). Według spisu z 1921 roku Nowa Wieś liczyła 25 domów i 142 mieszkańców, wyłączn ie Polaków (Skorowidz..., t. IV, s. 125). W 2002 roku było tu 112 mieszkańców.

Wieś położona w zachodniej części gminy Stary Zamość, w obrębie Działów Grabowieckich. Miejscowość ma stosunkowo młodą metrykę. W 1947 roku Podkrasne jako kolonia liczyła 128 ha ziemi oraz 163 mieszkańców (S. Zgrzywa 1964, s. 7). Jako samodzielna wieś powstała ok. 1950 roku. Pierwsza wzmianka o niej według B. Czopek pochodzi z roku 1952 (B. Czopek 1988, s. 187).

Historia miejscowości

Wieś położona na zachodnim skraju gminy Stary Zamość, w obrębie Działów Grabowieckich. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1885, kiedy istniał tu folwark należący do dóbr Ruskie Piaski, przynależny administarcyjnie do gminy Nielisz i parafii Stary Zamość. Liczył wtedy 916 mórg powierzchni, w tym 542 morgi gruntów ornych, 96 mórg łąk, 58 mórg pastwisk, 170 mórg lasu, 36 mórg wody, 15 mórg nieużytków oraz 8 budynków drewnianych (SGKP, wypisy, s. 284 i 2932). W 1873 roku dobra Ruskie Piaski [wraz z Podstarym Zamościem] nabył Aleksander Józefowicz, ale w 1901 roku sprzedał je Adamowi Gasztoldowi Bukrabie, synowi Klemensa. Ten ostatni gospodarował w dobrach Ruskie Piaski do swej śmierci w 1937 roku. Następnie majątek odziedziczył jego syn Stanisław Bukraba, major III pułku Szwoleżerów Suwalskich, właściciel dóbr do reformy rolnej w 1944 roku (M. Kseniak 1979 f, s. 2-3). Według spisu z 1921 roku Podstary Zamość jeszcze jako kolonia liczył 59 domostw i 378 mieszkańców, w tym 6 Ukrainców i 6 Żydów (Skorowidz, t. IV, s.125).

Czasy współczesne

Sołtysem wsi od wileu lat jest pan Henryk Zygmunt. Podstary Zamość należy do okręgu, w którym władze sprawuje już kilka kadencji radny pan Wiesław Biały. We wsi znajdują się takie obiekty, jak: remiza strażacka, boisko do piłki nożnej, trzy figury, budynek starej szkoły podstawowej, nieczynna kuźnia, przystanek autobusowy.


Siedziba Gminy, położona w zachodniej części Gminy, w obrębie Padołu Zamojskiego. Pierwotnie zwana Zamościem. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1440, gdy właścicielem wsi został Andrzej Piwo z Opulska. W 1443 roku sprzedał on Tomaszowi z Łaźnia Wierzbę i Zamoście (Stary Zamość) za 12 zagonów we wsi Wżdżary w ziemi łęczyckiej i 500 grzywien. Tomasz był ich właścicielem od roku 1470.W1472 roku Zamoście wraz z Wierzbą posiadało 7 i 1 łana użytków i 2 karczmy. Wówczas obie wsie należały do Floriana z Zamościa, syna Tomasza. W1489 roku notowany był Piotr z Zamościa, który otrzymał 1 łan użytków w Szatynie oraz Maciej Zamoyski z Zamościa, rotmistrz królewski, dzierżawca Obrowca. W 1556 roku Mikołaj, Jan Szymon Zamoyscy dokonali podziału Wierzby, Zamościa i Ruskich Piask. Według rejestru poborowego z 1531 roku Zamoście wraz z Wierzbą miało 4 łany użytków i młyn. W 1578 roku Florian Zamoyski, żonaty z Katarzyną Dunikowską, wdową po Rafale Łyczko posiadał tu 7 łanów użytków, natomiast Krzysztof Zamoyski 1 łana użytków, 1 zagrodnika z ziemią i 2 komorników. Już w 1531 roku istniał we wsi kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP, który w 1551 roku został zmieniony na zbór kalwiński. Wówczas współwłaścicielem wsi był Florian Zamoyski, żonaty z Katarzyną z Uhruska, po śmierci którego w 1591 roku zbór zlikwidowano. Przy zborze ministrami byli: Franciszek (1585) i Jan Biskupi (1588). W1664 roku proboszczem w tutejszym kościele był ks. Franciszek Kałuski. Po śmierci Floriana Zamoyskiego w 1590 roku dobra Stary Zamość wraz z wierzbą i Ruskimi Piaskami kupił kanclerz Jan Zamoyski od wdowy Katarzyny z Ursuska, a w 1591 roku od synów Krzysztofa: Feliksa, Jakuba i Jerzego Zamoyskich oraz w 1592 od Stanisława. Równocześnie Jan Tarzymieski, Tomasz Czarnołuski i Krzysztof Nieliski odstąpili Zamoyskiemu pewne sumy zastawne zapisane na trych dobrach przez Krzysztofa Zamoyskiego. Inwentarz z 1614 roku wymienia w Starym Zamościu browar i słodownie oraz dwa młyny i trzy stawy. W trzy lata później notowano tutejszym folwarku owczarnię. W 1664 roku Jan Sobiepan Zamoyski podarował Stary Zamość z kilkoma wsziami Janowi Szumowskiemu i jego potomkowi jako dożywocie. W 1665 roku od starosty Jana Szumowskiego wieś dzierżawił Hieronim Dunin. Przed rokiem 1643 istniał we wsi dwór murowany z izbą stołową, dwoma pokojami i izbą kredensową oraz sklepami. Dwór ten został spalony i w 1643 roku notowano go już w ruinie. W 1643 był tu drugi, prostokątny dwór murowany, częściowo podpiwniczony, dwukondygnacyjny, trójdzielny, w dolnej kondygnacji dwutraktowy, z sienią na osi. w prawym trakcie znajdowała się izba wielka o 5 oknach weneckich, ogrzewana zielonym piecem kaflowym, z kominem murowanym z blachą, wyłożona ceglaną posadzką, komnata o 1 oknie weneckim i posadzką ceglaną oraz izdebka o 2 oknach szklanych i okratowanych, z małym malowanym piecem i posadzką ceglaną. W lewym trakcie była piekarnia o 3 oknach, z 2 piecami: zielonym kaflowym i chlebowym, komora o 1 oknie, spiżarka o 2 oknach z posadzką ceglaną, w której znajdowały się schody na górną kondygnację, a pod komorą była piwnica murowana o 2 oknach. W sieni „przestronnej” buła kuchnia o 4 szklanych, weneckich oknach. Inwentarz z 1717 roku notował w Starym Zamościu dwór, 3 sady, staw koło dworu z młynem i karczmę wjezdną na gościńcu. W 1777 roku tutejszy dwór był już stary, podobnie jak folwark. Rejestrowano wówczas w folwarku dwa spichlerze, karczmę nowa i karczmę zwaną Las Rudka. Pod koniec XVIII wieku było we wsi 41 gospodarstw. W 1813 roku kościół w Starym Zamościu spłonął, ale w 1844 roku został odbudowany kosztem Ordynacji, a w 1902 roku gruntownie przebudowany. Jest to renesansowy kościół jednonawowy murowany i otynkowany. przy prezbiterium posiada dwie zakrystie z lożami na piętrze, przy nawie dwie kaplice, a na frontonie wieże z kruchtą w przy ziemiu. W 1675 roku proboszczem w Starym Zamościu był ks. Franciszek Załuski, zaś w pocz. XIX wieku ks. Walenty Topper, który zmarł w 1810 roku. W 1838 roku proboszczem był ks. Fabian Sędrowski, a przed rokiem 1858 do 1887 roku ks. kan. Woszczyński. W latach 1887-1926 roku funkcje proboszcza pełnił ks. Mikołaj Gozdalski, kanonik zamojski, zmarły w 1926 roku, a przed 1939 rokiem ks. Leon Chruściński. Pierwotnie przy kościele istniał cmentarz grzebalny, który około połowy XIX wieku przeniesiono poza teren kościelny. Powiększany był dwukrotnie: w 1910 i 1988 roku. Obecnie posiada kształt zbliżony do litery „L” o powierzchni 4 ha. Dobra starozamojskie podobnie jak większość dóbr ordynackich były wydzierżawione. W latach 1765-1774 dzierżawczynią klucza starozamojskiego była Witska, podkomorzyna derbska. W drugiej połowie XVIII wieku folwark w ramach Ordynacji Zamojskiej liczył ok. 457,5 ha użytków, w tym 417 ha gruntów rolnych, 35 ha łąk i 5,5 ha ogrodów. Spis z 1827 roki notował wieś w powiecie zamojskim i parafia Stary Zamość. Liczyła wówczas 44 domy i 360 mieszkańców. W 1864 roku ( 13 stycznia) pod Starym Zamościem miała miejsce potyczka powstańców pod dowództwem Kossowskiego z oddziałem Rosjan. Kossowski cofnął się do lasu wysyłając przeciw atakującym kozakom kapitana Władysława Przemyskiego z kilku ludźmi. Sam z pozostałymi powstańcami zatrzymał się na skraju lasu i raził strzałami nacierających Rosjan. po półgodzinnej walce Rosjanie wycofali się unosząc ze sobą kilku zabitych i rannych. W walce poległ również kapitan Przemyski. Pod koniec XIX wieku był we wsi kościół murowany, sąd i urząd gminy. Wieś liczyła 6 domów dworskich i 22 włościańskich oraz 340 mieszkańców, w tym 19 prawosławnych i 5 żydów. Włościanie posiadali 361 mórg ziemi ornej i łąk. Według spisu z 1921 roku wieś liczyła 83 domy i 513 mieszkańców, w tym trzech Ukraińców, natomiast folwark liczył 6 domów i 107 mieszkańców. W 1921 roku dzierżawcy miejscowego folwarku ordynackiego był Seweryn Lewanowicz, a w 1929 roku Apolinary Lewanowicz dzierżawił 381 ha ziemi. W okresie międzywojennym Stary Zamość był siedzibą Gminy, która liczyła 14 955 ha powierzchni i 9057 mieszkańców. 12 października 1942 roku żandarmeria niemiecka dokonała likwidacji pensjonariuszek scowego przytułku prarafialnego. Nocą z 4 na 5 grudnia 1942 roku została wysiedlona przez Niemców. 4 stycznia 1943 niemcy w odwecie za wysadzenie mostu kolejowego w Ruskich Piaskach rozstrzelali 23 mieszkańców Starego Zamościa. W listopadzie i grudniu 1943 roku gestapo rozstrzelało 3 mieszkańców wsi. W 1947 roku miejscowość liczyła 876 ha i 626 mieszkańców.